jueves, 26 de junio de 2008

Un país para viejos


Rectifico, debido a la queja de un amigo, mi veredicto, quizá he sido un tanto cruel con "No es país para viejos". Ahora que me pongo a pensar en la peli: no es que fuera mala, sino yo fui quien tenía la sensación de que era cansina. ¿Mejor, Ricardo? En serio, si miro para atrás veo que el argumento no era malo, los actores tampoco (aunque sigo sin reconocer la maestría de Bardem) y lo que quizá no me gustó es la forma de tratarla, pero los planos de la película sí. La fotografía es muy buena, quizá lo mejor del largo.

Recuerden mis conocidos que estas historias de frontera y muerte y sangre sin piedad me encantan (junto al Renacimiento italiano y Garcilaso, cosa que nunca he entendido), y estoy acostumbrada a verlas con distintos ojos.

En fín, rectificado está, ¡que luego no me tilden de radical! Je je je

Y cariño, tenía que poner una foto de mr. guapo. En eso puedo dejar de ser yo. ja ja.


lunes, 23 de junio de 2008

¡¡Ay qué contenta estoy!!

Ay, que contenta estoy. Vuelta a la realidad y a mi verdadero mundo. Reencontré a un viejo amigo y llevo un corazón vivo y una alma alegre. Ay, ay, dios mío.
Por cierto, ayer vi "Un país para viejos". NO entiendo cómo este film gusta a la gente. Bardem está bien, pero es un asesino más, y su actuación no creo que se merezca un oscar: quien se fuga con el dinero, mr. tío bueno, sí que hace que nos adentremos en la huída de una muerte segura. Y todo por ser compasivo y volver con agua... A los Cohen a veces se les va y es precisamente eso lo que les hace geniales (¿quien con un poco de criterio no le gusta el Gran Levowsky?), pero este film es lento para el relato de algo dinámico como es el robo, el dinero, y la muerte.

martes, 17 de junio de 2008

Mis amigos


No puedo decir mucho, sino que les quiero. Son mis compis de la Autónoma. Recuerdo nuestros interminables cafés en la terraza. El chico alto y guapo es Nico, la bella y dulce Mari (Jou) es la escultora y la segunda más alta, y la tercera, es la gatita esquerpa y decidida Betty, que ahora baila claqué y es opositora a la DGT. Ay, chicos.... qué recuerdos! Fue bonita esa noche, eh?

J'aime Barcelona, but...

Los años me han cambiado, aunque siga siendo la misma envuelta en novedad. O casi. Es difícil mirar atrás e intentar valorar lo que ha hecho la vida en mí, lo que han hecho ciertas circunstancias o las calles por las que camino a diario. Puedo decir que mi vida, tal cómo ha discurrido aquí, me ha asimilado, con daños colaterales y esfuerzos constantes. Camino por estas calles y me doy cuenta de que mi vida podría haber sido la misma en Madrid, Londres o París. Camino y camino sin que se me abra la boca a cada paso. Me sienta bien y me siento bien, pero siempre me queda la duda de cómo hubieran sido las opciones paralelas que he ido descartando a lo largo de mi vida por la imposibilidad de duplicarme o triplicarme (y así hasta el infinito) en el tiempo y el espacio. Dudo si preferiría vivir constantemente en un hogar más fugaz; no tener este sentimiento tan acusado de pertenecer a aquí y a ahora... Sólo unos pocos pueden acompañarme hasta donde pueda llegar.

domingo, 15 de junio de 2008

Alfonsina y el mar

Adoro esta canción, la escuché por primera vez de manos de uno de los cantautores de Ramblas que ya no está, lo echaron -como a todo lo que vale la pena- para dejarle más espacio al futbolista que encandilaba a los turistas con su camiseta de Pelé.
"Alfonsina y el mar" es una canción argentina de una belleza excelsa a los oídos humanos. Tiene el origen en un poema de Alfonsina Storni, una poetisa que adoro. Por tristeza y desengaño a la humanidad y al amor dejó sus huellas en la playa un triste día de otoño. Antes de morir escribió este poema, que recordé el otro día hablando de ésta con un amigo, al que me gustaría dedicarsela, pero es muy triste, y aunque de corazón lo haría, no creo que sea oportuno, porque refleja tristeza, y lo que me da a mí este amigo es alegría. Dice así.


Dientes de flores, cofia de rocío,
manos de hierbas, tú, nodriza fina,
tenme prestas las sábanas terrosas
y el edredón de musgos escardados.

Voy a dormir, nodriza mía, acuéstame.
Ponme una lámpara a la cabecera;
una constelación, la que te guste;
todas son buenas, bájala un poquito.

Déjame sola: oyes romper los brotes...
te acuna un pie celeste desde arriba
y un pájaro te traza unos compases

para que olvides... Gracias... Ah, un encargo:
si él llama nuevamente por teléfono
le dices que no insista, que he salido.

jueves, 12 de junio de 2008


Vete a saber por qué, esta noche no dormí con guantes, los mosquitos no se acercaron a mis manos y no tuve pesadillas. El día sigue siendo el mismo, mi mente está todavía quebrada porque solo piensa en palabrejas como epentética o molfológico o imagina como sería Mainaké.

Pero hoy, amigos, estoy contenta, porque la pesadilla no era tal, y la ciudad se llamaba Nápoles y había mucha luz, e iba acomañada de alguien que no se le ve la cara pero lo pasaba bien y yo iba con mis vestidos ibicencos, mis sandalias nuevas y morena otra vez.
Dalila cortó el pelo a Sansón y éste perdió su fuerza... cambió... el pelo muda... tiene significado. Yo, por lo sontrario, me fortaleceré.
Y si vuelvo a ser castaña, panotxa o morena?? Mmmm... Lo pensaré.


martes, 10 de junio de 2008

Miedo


Me duele el corazón... estoy muy nerviosa... dentro de nada vuelta al mundo.
Sueños, ¿dónde estáis?
Vaig asseure'm davant del foc per veure't millor. Les guspires i el fum, amb la nit com a teló de fons, em produïen un record excitant. Veure't nu davant meu llegint els llibres que vares escriure, que em xiuxiuejaves a cau d'orella com secrets importantissims... sí, recordo, allò devia
de ser la felicitat. On et trobaràs ara? Soposo que repetint la teva imatge en un altre mirall. Jo, perduda en aquesta selva, enyoro el que vas ser per a mi, el que em vas dir, la soposició que vaig somniar aquell dia d'abril.